Zonnetelescopen

Op de foto is David Lunt te zien voor zijn kantoor in Tucson, Arizona, in 2001. Op Sky & Telescope is een overlijdensbericht met een korte biografie over David Lunt te lezen.

Zijn H-alfa-telescopen waren revolutionair op het gebied van zonnewaarnemingen, omdat ze de eerste betaalbare toestellen in hun soort waren. De H in H-alfa staat voor waterstof (Hydrogenium). Met de aanduiding H-alfa verwijzen fysici naar een bepaalde lichtstraling die afkomstig is van de waterstofatomen van de zon. De golflengte van dit licht bedraagt 656 nanometer en ligt dus in het rode bereik van het spectrum.

In het licht van H-alfa-straling wordt een laag van de zonneatmosfeer zichtbaar, die boven de fotosfeer gelegen is. Deze laag wordt de chromosfeer genoemd omdat hij tijdens een totale zonsverduistering verschijnt als een rode, gekleurde rand.

De fotosfeer is de bron van al het zichtbare zonlicht en kan worden waargenomen met behulp van telescopen met klassieke witlichtfilters. Ook de beroemde zonsverduisteringsbrillen tonen de fotosfeer.

Terwijl de fotosfeer afhankelijk van de zonneactiviteit minder of meer vlekken vertoont, is er altijd iets gaande in de chromosfeer die daarboven ligt: protuberansen die veel groter zijn dan onze aarde worden zichtbaar aan de rand van de zon. Ze bewegen over het oppervlak van de zon als donkere filamenten. Heldere zonnevlammen, hevige energie-explosies, begeleiden de donkere zonnevlekken. Dit landschap verandert van dag tot dag, zelfs binnen enkele uren. Ook dit is wat H-alpha zo fascinerend maakt.