Astrofoto's met digitale spiegelreflexcamera's

Bezit wat nodig is voor astrofotografie: 7 instellingen die uw spiegelreflexcamera in een astrofotografiemachine veranderen.

Als u een spiegelreflexcamera bezit, kunt u die perfect gebruiken voor astrofotografie door de telescoop.

Er zijn een groot aantal cameramodellen op de markt, dus het is moeilijk om de juiste camera te kiezen. Als u al een camera hebt, gebruikt u best gewoon die. Als u echter van plan bent een camera voor sterrenkundige doeleinden aan te schaffen, moet u nadenken over het model.

De meestgebruikte camera's behoren tot de Canon EOS-reeks. Ook met enkele Nikon-modellen zijn mooie resultaten mogelijk. Met de Canon camera's kun je ongeveer 5 minuten aan één stuk fotograferen, wat ze zeer interessant maakt voor astronomische doeleinden. Tegelijkertijd blijft de thermische ruis van de camera op een aanvaardbaar niveau.

Maar er zijn ook andere modellen en fabrikanten die het goed doen. Het belangrijkste is dat de chip langere belichtingstijden mogelijk maakt. Een goede functie is een geïntegreerde ruisonderdrukking. Als u niet alleen heldere objecten zoals de maan of planeten wilt fotograferen, maar ook de minder heldere deep-sky objecten, hebt u meestal vrij lange belichtingstijden nodig. Daarom is het vaak nodig meerdere foto's van het betreffende object te nemen en deze later op de computer over elkaar te leggen.

De volgende camera-instellingen moeten worden gekozen:

• Raw-formaat
• Witbalans daglicht
• Belichting B
• Instelling manueel
• Mogelijk spiegelopklapfunctie
• Geïntegreerde ruisonderdrukking inschakelen
• Gevoeligheid ISO 400-800, in sommige gevallen ook ISO 1.600

Als u het formaat RAW kiest, is het niet absoluut noodzakelijk de witbalans op daglicht in te stellen, omdat u de foto naderhand heel goed kunt bewerken. Als u echter wilt zien hoe het beeld er qua kleur uit zal zien aan de hand van het voorbeeldbeeld of het onbewerkte beeld, is deze instelling handig.

Nadat u de instellingen hebt aangepast en de juiste adapters hebt bevestigd (zie hieronder), bent u klaar om te beginnen. Zorg er in ieder geval voor dat de batterijen vol zijn en dat u reservebatterijen bij u hebt. Vooral op koude nachten zijn de batterijen snel leeg. Als u thuis werkt, kunt u een geschikte voedingseenheid aanschaffen. Voor gebruik buitenshuis zijn er opladers die in de sigarettenaansteker van de auto kunnen worden aangesloten. Voor de ontspanknop koopt u best een draadontspanner, want die zorgt voor een trillingsvrije opname.

Met een spiegelreflexcamera fotografeert u zonder lens door de primaire brandpuntsafstand van de telescoop. Dus met een telescoop brandpuntsafstand van 1.000mm, fotografeer je ook met een brandpuntsafstand van 1.000mm. Uw telescoop is de super-telelens.

Nadat u de lens hebt verwijderd, plaatst u een T2-ring op de bajonet van uw camera. Aangezien elke camera zijn eigen systeem heeft, is er ook een aparte T-ring voor bijna elke camera. Aan de andere kant, deze ring heeft een T2 draad. In deze schroefdraad wordt ofwel een 1,25" of een 2" oculairfitting geschroefd. Aan de kant van de camera hebt u als het ware een passende schroefdraad, en aan de kant die in de oculairverlenging gaat hebt u een insteekadapter.

Nadat de montering nauwkeurig is uitgelijnd met de noordelijke hemelpool, is de telescoop nauwkeurig genoeg afgesteld om langer belichte beelden te kunnen maken. Als de montering niet nauwkeurig is ingesteld, zal een ster niet als een stip op het beeld verschijnen, maar als een lijn, wat moet worden vermeden.

Het is verstandig om eerst het object te lokaliseren met een oculair met lange brandpuntsafstand en pas daarna de camera aan te sluiten. Door de zoeker van de camera zal het doelobject niet zo goed zichtbaar zijn als door het oculair. Nu is het relatief moeilijk om het perfecte scherpstelpunt te vinden, vooral omdat de meeste objecten ook erg donker lijken.

Helaas is het bij een spiegelreflexcamera niet mogelijk scherp te stellen via het LCD-scherm, maar alleen via de zoeker van de camera (behalve bij enkele zeer nieuwe cameramodellen). De beste manier is om met de oculairfocuser heen en weer scherp te stellen tot u vindt dat de sterren mooi puntvormig zijn. Aangezien u nog niet perfect kunt beoordelen of u het scherpstelpunt hebt gevonden, is het nuttig om proefbelichtingen van ongeveer 10-15 seconden te maken. Met deze belichtingstijd hebt u al genoeg sterren op het beeld om het te beoordelen. Nu kunt u het beste inzoomen op het beeld (op veel camera's kan dit door aan een klein wieltje te draaien). Als de ster puntvormig blijft, hebt u een goede scherpte bereikt. Zo niet, dan zullen de sterren een klein schijfje tonen met een zwart centrum. Je moet blijven proberen tot je zeker bent dat het "klopt".

Nu kan een langere belichtingstijd worden geprobeerd.

Een parallactische montering kan zo nauwkeurig worden ingesteld als u wilt, maar zonder een volgsysteem zult u slechts korte belichtingen van meestal niet meer dan een minuut kunnen maken, omdat geen enkele montering gedurende lange tijd precies werkt. Een tracking controle is noodzakelijk!

U hebt korte opnamen gemaakt, misschien zelfs een hele reeks opnamen, en deze opnamen later op de PC over elkaar gelegd en verwerkt. Misschien hebt u al een paar prachtige opnamen gemaakt en zijn de opnamen puntvormig. Dan gefeliciteerd! Maar misschien wilt u langere belichtingen maken, maar dan zou u zonder tracking systeem lijnen op de foto krijgen, omdat u de beweging van de montering niet kunt controleren.

Daar helpt niets aan. U moet uw telescoop "guiden". In duidelijke bewoordingen betekent dit dat u uw montering helpt om de foto nauwkeurig te volgen. U moet "over de schouder van de montering meekijken" door de tracking te controleren via een tweede controlelens.

Hiervoor is het het beste een kleine refractor met lange brandpuntsafstand te hebben, die u zo parallel mogelijk aan uw hoofdbuis monteert. Dan kunt u daar een oculair met dradenkruis gebruiken waarmee u de tracking kunt controleren. Als het nodig is, kunt u gemakkelijk correcties aanbrengen met de besturing van uw gemotoriseerde tracking. Uw hart zal sneller gaan kloppen als de lang belichte opname dan echt mooi en trefzeker is.

Het is echter belangrijk dat u eerst bepaalt waar de richting van de rechte klimming zich in het oculair bevindt. Om dit te doen, beweeg gewoon de twee richtingsknoppen van de rechte klimming en kijk waar de ster langs loopt. Draai dan gewoon uw kruisdradenoculair over de focuser tot de draad in dezelfde richting wijst. Op die manier hebt u een goede positie en weet u welke knoppen u moet indrukken als uw set guide ster "wegloopt". U moet onmiddellijk reageren als de ster afwijkt, zodat dit later niet op de foto te zien is. Het is geen slecht idee om de gidsster onscherp te zetten, omdat zij dan groter wordt. Maar dat moet iedereen voor zichzelf uitzoeken. Tijdens de belichting is het moeilijk om de belichtingstijd die u hebt ingesteld in de gaten te houden, dus is het erg handig om een afteltimer te hebben die u akoestisch laat weten wanneer u klaar moet zijn met de belichting.

We komen nog even terug op de montage van de geleidetubus: het is mogelijk om normale buisklemmen te krijgen om op de tubus van uw hoofdbuis te monteren. Het is zelfs nog iets beter als u "echte" geleidebuisklemmen aanschaft, want daarmee kunt u de geleidebuis nog preciezer uitlijnen en ook een beetje bijstellen als er geen geschikte ster in het gezichtsveld is om te volgen.

U kunt de tracking control ook vanuit een heel andere hoek benaderen. U heeft geen volgbuis nodig, maar een off-axis-guider. Dit is een onderdeel dat tussen de focuser en de camera wordt gemonteerd. Een kleine spiegel die onder een hoek van 45° is gekanteld, leidt wat licht in een oculairverlengstuk waarin een kruisdradenoculair kan worden gestoken. Als u met deze guider werkt, hebt u een heldere ster nodig die dichter bij het object staat.

De volgcontrole kan behoorlijk vermoeiend worden voor de waarnemer. Bovendien kan de volgtijd niet voor andere waarnemingen worden gebruikt. De automatisering van het volgen wordt autoguiding genoemd. Bijna alle grotere GoTo-bevestigingen bieden de mogelijkheid om achteraf een autoguider te monteren. Voor de autoguider zijn een camera, een PC, software en een verbindingskabel met de telescoop nodig. Goedkope webcams of zeer gevoelige videobewakingscamera's, zoals Mintron, Watec en DMK, worden vaak als camera's gebruikt. De software is vrij beschikbaar op het internet. Het programma Guidemaster wordt vaak gebruikt. Het is de moeite waard op internet te googelen met het trefwoord "autoguider" en de naam van de montering om meer monteringsspecifieke informatie te krijgen.